— Розахон! Ичишга бирор нима бероласизми?

— Албатта, марҳамат, мана чой.

— Ўткирроқ бирон нима йўқмиди?

— Бор, марҳамат, икки ҳисса соламиз.

Ҳамшира тиббий дафтарча очяпти:

— Эрга текканмисиз?

— Қайси эримни айтяпсиз?

— Фарқи йўқ... Болалар ҳам бордир?

— Бор. Иккитаси биринчидан, яна иккиси иккинчидан, бундан ташқари, ўзимнинг ҳам икки болам бор.

Шаҳар марказий кўчасида бир амаки икки куркани олдига солиб кетяпти. Олдидан кўча нозири чиқди:

— Амаки, бу ерда куркалар билан юриш мумкин эмас.

— Нега, ахир, мана, каптарлар бемалол юришибди-ку?

— Ҳа, энди улар, тинчлик элчилари...    

— Нима, менинг куркаларим уруш элчиларими?!

— Э, болам, бу бош нималарни кўрмади. Мана бу сандиқчадек телевизоримиз бор эди.

— Пултсиз, олти каналли телевизорни айтмайсизми, дадаси?

— Э, хотин, эсингдами, бошқа каналга омбир билан олардик.

— Зўр кўрсатувлар ҳам бўларди-а, дадаси?

— Ана энди буёғи эртак, онаси...

Анчадан бери кўришмаган танишлар кўчада дуч келишди:

— Э, қаёққа бунча шошиб кетяптилар? 

— Вазирликка, ўзим у ерга бир бориб ҳаммасини супуриб ташламасам!

— Йўғ-э, текширувчи бўп кетганмисиз? 

— Йўғ-а, кулгимни қистатманг, мен фаррошман.

Ўспириннинг қўлидаги телефони жиринглади:
— Жаҳонгир! Туғилган кунингиз муборак бўлсин! Табриклайман!
— Раҳмат... Бу ким экан?..
— Мен сизнинг орзуингизман!
— Э, ростданми, қаранглар болалар, мотоцикл ҳам гапираркан!

Икки қадрдон ҳамкасб ишхона ҳовлисида учрашиб қолишди:

— Охирги пайтларда ишда кўринмай қолдинг?

— Малака ошириш курсида эдим.

— Хўш, малаканг ошдими?

— Ошди, энди мажлис пайти кўзим очиқ ҳолда бемалол ухлайвераман.

Йигит қизнинг қўлидан ушлаганча етаклаб кетяпти. Қиз эркаланиб сўради:

— Мендан олдин мана шунақа қилиб бирортасини етаклаб юрганмисиз?

— Э, нимасини айтасиз, кўп етаклаб юрганман.

— Нима!? Мен бўлсам, сизни одобли деб...

— Ваҳима қилманг, жоним, мен қишлоғимизда молларни етаклаб юрганман.

Яқинда танишиб, турмуш қуришга аҳд қилган севишганлар расмларни кўришяпти. Йигит қизиқсинди:

— Асалим, манави олдингизда турган маймунзода ким бўлди?

— Ахир, бу менинг акам-ку...

— Вой-бўй, йигит деганам шунақа кетворган бўладими-а!

Габроволик ресторанга кириб келди-да, ходимни чақирди ва унга бир танга берди. Ходим пулга энсаси қотиб қаради:

— Жаноблари, жой банд қилиб кетмоқчимилар?

— Йўғ-э, жинни бўпманми, — жавоб қилди габроволик. — Бироздан кейин кетворган жонон билан келаман. Битта яхши жой қилиб бермасангиз бўлмайди, дейман. Сиз бўлсангиз бўш жой умуман йўқ, дейсиз.

Габроволик узоқ шаҳардан келган меҳмонни кутиб олди. Шаҳарни айлантириб бир меҳмонхонанинг ёнига оборди ва деди:

— Энг арзон меҳмонхона шу. Мен югуриб уйга кириб чиқаман. Сен мана бу ошхонада жуда арзонга овқатланиб олсанг бўлади.

Рус тили ўқитувчиси Шумболага шум савол берди:

— Тухумнинг жинси қанақа?

Шумбола кўп бош қотириб ўтирмади:

— Ҳали номаълум.

Ўқитувчи ҳайрон бўлди:

— Нега энди?

Шум бола жиддий туриб жавоб берди:

— Ахир, ундан ҳали жўжахўроз чиқадими ёки мокиёнми, номаълум-ку...

Италияликнинг хотини аччиқ қилиб уйдан кетиб қолди. Аммо кўп ўтмай, қайтиб келди ва эридан кечирим сўради:

— Кечиринг, жоним, бунақа аҳмоқлик бошқа қайтарилмайди.

— Нима?! Қайтарилмайди!? Нега қайтарилмас экан? Уйдан кетиб қолганингни кечирдим, аммо лекин... қайтиб келганингни ҳеч қачон кечиролмайман!..

— Жоним, жуда қулай ўрнашиб олдингми?

— Вой, нимасини айтасиз, ҳам қуёш тушиб турибди, ҳам майин шабада эсяпти. Маза!

— Сенга ҳаммаси яхши кўриняптими?

— Ҳа, жоним.

— Иссиқ ҳам, совуқ ҳам эмасми?

— Раҳмат, олтиним!

— Унда кел, жойларимизни алмаштириб олайлик...

Бир қишлоқлик чол шаҳарга келиб театрга кирибди. Саҳнада симфоник оркестр чалиб турган экан. Чол энтикиб қўли билан саҳнага ишора қилиб ёнидаги шаҳарликдан сўрабди:

— И-е, бу Моцартми?

— Э, қаёқдан биламан, орқасини қилиб олгану! — дермиш шаҳарлик энсаси қотиб.