ёхуд томорқачиликда бир-биридан ўтган ишбилармонлар

Меҳнати самарасини кўриб, завқ олиб ишлаган одам чарчоқ нималигини  билмас экан. Андижон туманидаги «Харабек» қишлоғининг «Шарқ юлдузи» маҳалласида яшовчи Одилжон ака Ашуров етмиш ёшни қоралаб қолганига қарамай, томорқасида тинмай ишлайди, юмушлардан сира чарчамайди.

Икки сотихлик иссиқхонасида эрта-ю кеч иш қизғин.  Ноёб гул кўчатлари ҳали баҳор нафаси сезилмасиданоқ харидорларини топиб улгуради. Лимон тупига пайвандланган мандаринни, «Розмарин» навли олмага пайвандланган «Қора йўлбарс», «Бўтақора гўзали»ни ҳам фақат шу миришкор ҳовлисида кўриш мумкин. Эртапишар анор кўчатлари сўритокка таралган. Бу йил экилган беҳи кўчати нишона ҳосилга кирганини ўзингиз кўрмасангиз, ишонмайсиз.     

— Самарқанддан олти туп гул кўчати келтиргандим, — дейди ишнинг ҳадисини олган отахон. — Ҳозир «Хитой юкаси», «Ҳиндистон гўзали», «Аждар» деган гулларимнинг ўзидан 7 миллион сўм даромад қилдим. Харидорларнинг кети узилмайди. Даромаднику, қўя туринг, гуллар кўча-кўйда, маҳалламизга чирой бахш этиб турганини кўрсам, яшариб кетаман. Бир ғайратимга ўн ғайрат қўшилиб, меҳнат қиламан.

Ушбу маҳаллада истиқомат қилувчи Абдуҳалим Режабоев хонадонига ҳам қадам босган кишининг баҳри-дили очилади. Тўрт сотих жойда етиштирилган помидор, булғор қалампири, бақлажон ва қалампир кўчатларининг харидори чаққон.

«Меҳнатнинг нони ширин. Деҳқончилик рўзғоримизга барака киритяпти. Ҳар йилги даромадимиздан бир новвосни боқимга боғлаймиз. Ҳаракат қилган кам бўлмас экан», — дейди тажрибали томорқачи.

Шокиржон Ёқубов икки йил аввал 2 бош ҳўкизчани бўрдоқига боқишни бошлаганди. Шу кунларда унинг чорваси сони 11 бошга етди.

— Қишгача яйловда боқилган новвосларни йилда икки маротаба сотиб, дурустгина фойда кўраман. Уй қуриб, эл-юртга тўкин дастурхон ёзиб, тўй қилдим. Буларнинг бари чорвадан олинаётган даромадим эвазига бўляпти, — дейди Шокиржон Ёқубов.

Дарҳақиқат, 544 хонадондаги ҳалол меҳнат ортидан мўмай даромад топаётган 3 минг нафар маҳалла аҳли ишнинг кўзини билган миришкорлардан улги олиб, мўл-кўлчиликка ўз ҳиссасини қўшмоқда. Зеро, заминга меҳр бериб, енг шимариб меҳнат қилган кишидан еримиз  саховатини сира аямайди.  

Умиджон МАМАРАСУЛОВ