Меҳр ҳарорати кўнгилларни иситади. Дунёни ушлаб турган ҳам балки меҳрнинг ўзидир. Бу ёруғ оламнинг барча муаттар бўйларидан тотлироқ бўлган нарса, онанинг, отанинг кўксига бош қўйгандаги хуш ифор экан. Сени бир парча гўшт, ожиз ҳолатда қабул қилиб, жонини, борини сарфлаб, яшнатиб қўядиган ғаниматларинг — фақат онаизоринг, фақат отажонингдир.

Оилада икки ўғил, икки қиз ўстираётган ота-она ўқитувчилик касбининг фидойилари эди. Баҳор келиб атроф-табиат тозаланиб, гуллар экилади, дарахтлар ўтқазилади. Қабристондаги қуриган дарахт, хас-чўпларни олиш мақсадида бутун маҳаллалар ҳашарга тўпланадиган бўлади. Эрталаб муҳим иш билан кетаётган ота-она 4- ва 6-синфда ўқийдиган ўғилларига: «Икковингиз ҳашарга боринг. Бизни уялтириб қўйманг. Катталар нима буюрса, «хўп бўлади»,  деб жавоб беринг», дея тайинлашди. Ака-ука қўлига паншаха, кетмон олиб катталар билан тенг ишлади. Катталарга етиб ишлайлик, ота-онамизни уялтирмайлик, деб тиним билишмади. Ҳашар тугагач, ҳамма йиғилди. Маҳалла оқсоқоллари ишлаганларнинг барчасини дуо қилишди. Файзибобо, Зуҳриддин оталар бошлиқ оқсоқоллар: «Сизларнинг орангизда иккала кичик ҳашарчиларни кузатдик. Айрим катталардан яхши ишлашди, дангасалик қилишмади, тўғрими?» дейишди. Ҳар тарафдан маъқуллаган овозлар эшитилди. «Илоҳим, иккови ҳам эл корига ярайдиган, халқ хизматини сидқидилдан бажарадиган, ўқимишли, юртига керакли инсонлар бўлишсин! Аллоҳу акбар!..»

Ҳа, халқининг, ота-онасининг меҳри, дуоси билан улғайган фарзанд кам бўлмас экан.

Ака-укалар бирин-кетин мактабни тамомлаб, Андижон тиббиёт институтига ўқишга киришди. Олийгоҳда аъло баҳоларга ўқишди. Акаси Замириддин олийгоҳни тамомлаб, Андижон шаҳридаги травматология ва ортопедия клиник шифохонасида иш бошлади. Шифохонада фаолияти давомида устоз шифокорлардан, професссорлардан тиббий билимларни ошириш билан бирга амалий тажрибаларини мустаҳкамлади. Шифохонадаги беморлар унга «қўли енгил шифокор» деб ном беришди. Замириддин билим, кўникмаларини мустаҳкамлаш учун Россиядаги Травматология ва ортопедия илмий-текшириш институтининг магистратура бўлимига ўқишга борди. Бу илм даргоҳида нуфузли давлатлардан келган юздан зиёд талабалар таҳсил олишар эди.

Кунларнинг бирида профессор Ольга Михайловна уч-тўрт ёшлардаги бир бемор қизчанинг касаллик тарихини магистрантларига таништирар экан, беморнинг буткул соғайиб кетганини айтиб, касаллик тарихидаги рентген қоғозини кўрсатди. Оёғидаги туғма суякни бўғимдан чиқиш жойи тузалиб кетганини айтди. Дарсдан сўнг Замириддин Ольга Михайловнанинг хонасига кириб беморнинг рентген қоғозини яна бир бор кўрсатишини илтимос қилди ва оёғидаги суякнинг бўғимдан чиқиши буткул соғайиб кетмаганини кўрсатиб, ўз фикрини билдирди. Шунда Ольга Михайловна институтнинг академиги хонасига бориб, рентген қоғозини кўрсатганида академик «Ольга Михайловна, наҳотки оёқда чиқиш ҳали ҳам буткул тузалиб кетмаганини сезмаган бўлсангиз?» – дея тушунтиради. Ольга Михайловна эртаси куни бемор қизалоқнинг ота-онасини қабулига чақириб қизчанинг буткул соғаймаганини ва қўшимча даволаш курсларини олиши зарурлигини айтиб, Замириддин билан таништирди ва бундан буён «Қизингизни Замириддин даволайди», деб қўшиб қўйди.

Замириддиннинг ўн беш-йигирма йиллик иш фаолияти давомида кўп шифохоналардан ишга ўтиш бўйича таклифлар бўлди, устозларининг оқ фотиҳаси билан аввалига Андижон шаҳридаги Кўп тармоқли тиббиёт марказида, сўнг Тошкент шаҳридаги Республика ихтисослашган илмий-амалий травматология-ортопедия маркази давлат муассасасида фаолиятини давом эттирди.

Укаси Рамзиддин эса В.Воҳидов номидаги Республика илмий-амалий жарроҳлик маркази давлат муассасасида юрак жарроҳи бўлиб ишламоқда.

Мустақилликнинг мустаҳкам оиласида улғайган фарзандлар ота-онанинг чексиз меҳрига боши ерга теккунча таъзимдалар.

Ҳулкарой МАТАНОВА,

Жалақудуқ туман 25-умумий

ўрта таълим мактаби ўқитувчиси