Бешинчи синфдалигимдаёқ газетага мақола ёза бошлаганман. Еттинчи-саккизинчи синфларга чиқиб шеърлар, кичик-кичик ҳикоя, масаллар ёзардим. Мактабни тамомлаган даврларимда эса газетачиликка қўлим анча келишиб қолганди.

Кунларнинг бирида туман газетасида «Чайқовчи» номли ҳажвий шеърим босилиб чиқди. У пайтлар газеталар кўп минг нусхада босилар, унга ҳамма обуна бўлишарди. Орадан уч кун ўтиб маҳалламизда биздан беш-олти уй нарида яшовчи ёши элликларга бориб қолган Иброҳим испи («испуклант», ўзбекча олибсатор) деган киши кириб келди. Отам билан токларни очаётган эдик. У киши бўлса кела солиб бақира кетди.
– Шоир қани, шоир? Бир кўриб қўяйлик, биззи азаматни.
Отам ҳам, мен ҳам, тўғриси, ҳайрон бўлиб анграйиб қолдик. Биз ҳали гап нимадалигини тушунмай туриб, у яна вайсай кетди.
– Ота, болага шундай тарбия беряпсизми? Келиб-келиб ўзининг қўшнисини газетга ёзадими?
Мен гап нимадалигини тушунгандай бўлдим. Отам ҳам мени газетага у-бу ёзиб юрганимдан хабардор эди. Чунки таҳририятдан ҳар ой 20-30 сўм гонорар олардим-да.
– Ҳов, Иброҳим, кел, кел. Нима гап, бундай ётиғи билан тушунтирсанг-чи? Бизнинг ўғил бирон айб иш қилиб қўйибдими? – деди отам бир менга, бир ҳадеб бақираётган Иброҳим испига қараб.
– Мана бу ўғлингиз мени, мана, газетага ёзибди, – деди қўлидаги газетани отамнинг бурни тагигача келтириб. Отам газетани қўлига олиб кўзига шошмасдан ойнагини тақди-да, жўрттагами, шеърни овоз чиқариб ўқиди. Ўқиб бўлгач, «боплабсан-ку, хумпар», деб елкамга уриб қўйди.
– Иброҳим, биринчидан шеърда сенинг исминг ёзилмаган. Буни адабиёт дейдилар. Иккинчидан, ўз қилмишингга иқрор бўлиб келганинг шеърнинг кучини кўрсатиб турибди. Тўғри-да, балодай кучинг бор, далада ишла, келиб- келиб хотинларнинг кўйлагини беш сўмга олиб, ўн сўмга сотгунча, – деди отам жаҳл билан.
– Ҳей, садқаи ота кетинг-эй. Келиб-келиб дардимни сизга айт­димми?
– Иброҳим, оғзингга қараб гапир, тилингга эрк берма. Агар яна жанжал қилиб келадиган бўлсанг, болага айтаман кейинги гал шеър­га исмингни ҳам қўйиб чиқаради.
Иброҳим испи қандай тез келган бўлса, шундай тез чиқиб кетди. Отам белни ерга чалқанчасига қўйиб устига ўтириб қўлидаги газетани яна ўқишга тутунди.
– Аммо, барибир боплабсан, бола. Тузук, тузук. Шеъринг тўғри нишонга тегибди-я...

Болтабой МУҲАММАД ҚУРБОН