​Григорий  ГОРИН

Такси мени баланд бино олдига олиб келди.

 

— Илтимос, — дедим мен, — ҳисоблагични ўчирмай турсангиз. Фақат бир дақиқага мана шу бинога кириб чиқаман, кейин йўлимизни давом эттирамиз.

Ҳайдовчи афтини бужмайтирди.

— Балки, тўлаб кетганингиз яхшироқдир? — cўради у.

— Йўғ-э, ахир биз йўлимизни давом эттирамиз дедим-ку сизга. Нима, сиз менга ишонмаяпсизми, қочиб кетади, деб ўйлаяпсизми?

— Ҳеч нарсани ўйлаётганим йўқ, — деди ҳайдовчи, — йўловчилар ҳар хил: кимдир қочиб кетади, кимдир эса йўқ...

— Ҳмм, демак, сизнингча, мен қочиб кетаманми?! Ҳа, майли! У ҳолда гаров сифатида мен сизга ўз шляпамни қолдираман.

— Қўйсангиз-чи, — деди хафа бўлган ҳайдовчи, — менга шляпангизнинг нима кераги бор? Сизга ишонаман... Портфелингизни ташлаб кета қолинг.

— Ҳали шунақами? — хўрсиндим мен, — марҳамат, портфелимни қолдираман... Бироқ, ижозатингиз билан, машинангиз номерини ёзиб оламан.

— Бу нима қилганингиз? — башарасини буриштирди ҳайдовчи, — менга ишонмаяпсизми? Сизнингча, қочиб кетаманми?!

— Ҳеч нарса деб ўйлаётганим йўқ, — жавоб бердим мен, — ҳайдовчилар ҳам ҳар хил: кимдир шляпа кийишни, кимдир портфелни ёқтиради...

— Шунақами!? — деди ҳайдовчи. — Ҳа, майли! Номерни ёзинг: МТТ 40 20. Хўш, хўш, хўш! Марҳамат қилиб олдин портфелингизнинг ичида нима борлигини кўрсатинг.

— Энди буниси нимага?

— Кейинчалик даъво қилмаслиги­нгиз учун!

— Марҳамат! — дедим жаҳл билан, — қаранг, унинг ичида қоғозлар, китоблар, электрустара бор.

— Устара ишлайдими ёки бузилганми?

— «Бузилганми» деганингиз нимаси? Ҳозирча у ишлаяпти.

— Бўлмаса, «ҳозирча» деганингиз нимаси? Менинг бу ерда соқол олиш ниятим йўқ.

— Ким билади дейсиз! — хўрсиндим мен, — соқолингиз олинмаган. Юзингиз сал шишган. Кўзларингиз нурсиз. Чап лунжингизда...

— Ташқи кўринишимни эслаб қоляпсизми? — жаҳл билан деди ҳайдовчи, — ҳа, майли! Мен ҳам сизни унутмайман! Картошка бурун. Думалоқ кўзлар. Қулоқлар ҳар хил... Чап томондаги тишингизда ямоқ...

— Иш шунчаликка борибди-да! — тутоқиб кетдим. — Унда ҳаммаси расмий бўла қолсин! Мана, менинг ҳужжатларим: паспорт, рухсатнома, никоҳ гувоҳномаси. Олинг! Шуни ҳам билиб қўйингки, сиз виждонли одам билан муомала қиляпсиз. Қани, ҳужжатларингизни олинг-чи!

— Марҳамат! — деди киракаш, — ҳайдовчилик гувоҳномаси, касаба билети...

— Яшаш жойидан маълумотнома йўқ, албатта, — таъкидладим мен.

— Йўқ, — деди у.

— Ҳечқиси йўқ. Керак бўлса, топишади!

— Агар керак бўлсангиз, сизни ҳам чақиришади...

— Агар нимадир бўлса, 47-модда бўйича кетасиз! — дедим мен.

— Сиз эса 57-модданинг «б» банди билан, — деди у.

Биз бир-биримизга ёвқараш қилдик.

— Менга қаранг, — дедим мен тўсатдан, — наҳотки уялмаётган бўлсангиз?

— Ўзингиз-чи?

— Мен иккаламиз учун ҳам хижолатдаман! — дедим мен.

— Мен ҳам! — деди у ва ерга қаради, — ҳужжатларингизни олинг...

— Сиз эса ўзингизникини...

— Портфелингиз қолиб кетмасин...

— Раҳмат, — дедим мен, — номерингизни ҳам унутамиз: МТТ 40 20.

— Унутамиз, — деди у ҳам.

Биз бир-биримизнинг елкамизга енгилгина қоқиб қўйдик.

— Нега сиз ҳақингизда ёмон хаёлга бордим-а? — ҳайратландим мен. Юзингиз жуда келишган. Кўзларингиз мовий. Чап юзингизда чиройли холи­нгиз бор экан.

— Сиз ҳам кўҳликкина экансиз... — деди у, — катта кўзлар, қулоқлар тоза. Тишларингиз бирам...

— Мен дарҳол қайтаман, — дедим мен.

— Бемалол, — жавоб берди ҳайдовчи, — ўтинаман, тезроқ келсангиз, сизсиз зерикиб қоламан...

Биз бир-биримизга майин табассум қилдик, мен машинадан тушдим.

Бинога кираверишда, рухсатномам йўқлигини билиб қолдим.

— Вой, аблаҳ! — ўйладим мен.

Демак, ҳар эҳтимолга қарши, рухсатномамни ўзида қолдирибди... Ҳечқиси йўқ! Ҳеч қаёққа боролмайди. Ҳар эҳтимолга қарши орқа балонини тешиб қўйдим-ку...

Рус тилидан

Мадина  АЛЛАБЕРГАНОВА

 Таржимаси