Чақалоқ йиғиси нафақат устознинг, сабоқдош йигит-қизларнинг ҳам ғашига тегди. Домланинг ҳам гуруҳдош қизимизга раҳми келди.

— Тинчитинг-э, —  деди мулойим.

—  Ҳозир, устоз, – дея чайналди қиз.

Бироқ ҳеч қанча ўтмай, боланинг чинқириғи хонани тутди. Хонада кулги кўтарилди, ҳамманинг ­эъти­бори болада эди.

Домла дарсни бундай давом эттириб бўлмаслигини билди, қизни чақириб, баҳосини қўйди-да, чиқариб юборди.

Гуруҳ сардори бўлганим учун қайдномадаги бир хатони тузаттириб келиш учун домланинг топшириғи билан деканатга чопдим. Деканатдагилар тушликка чиқиб кетишган экан, анча ушланиб қолдим.

Қайтиб келганимда кўпчилик гуруҳдошларимиз имтиҳонни топшириб бўлган, бироқ хонадан ҳамон чақалоқнинг йиғиси эшитиларди. Ҳайрон бўлганимни сезган қизлардан бири кўрсаткич бармоғини лабларига кўндаланг қилди: «жим».

Домла яна бир қизимизни чорлаб, баҳосини қўйиб берди-да, боласини тезроқ тинчитишни, эҳтиёт қилишини тайинлади. Пешонасидан терини артиб, бош чайқаб «уф» тортиб қўйди.

Нима гаплигини тушунганда кулгидан ўзимни аранг тутиб қолдим.

— Тавба, гуруҳингдаги ҳамма қизларинг чақалоғини кўтариб имтиҳонга кеволганини қара-я, —  деди домла андак жаҳл, жиндай бағрикенглик билан кулимсираб.

Гуруҳимизда фақат битта қизимизнинг чақалоғи борлигини, қолган қизларимиз ҳали турмушга чиқмаганини кекса ва содда профессоримизга айтиб ўтирмадим. Яна бечоранинг қон босими кўтарилиб кетмасин.

Ҳабиб СИДДИҚ