Ориф ФАРМОН

Айрим мамлакат одамлари янги йил арафасида уйларидаги барча эски-туски лаш-лушларни ташлаб юборишар экан.

Мана шу одат менга ёқиб қолди. Тўғри-да, керак, керак деб турли нарсаларни кўпайтираверасиз, хоналарнинг деворлари эса чўзма эмас, кенгаймайди. Ҳар янги йилда кийим-кечакларнинг сарагини саракка ажратиб олишга нима етсин. Фикримни хотинимга айтувдим, дарров қувватлади. Енг шимариб ишга шайландик.

— Манави эски туфлилардан бошлаймиз, — дедим мен иршайиб, жағи қийшайиб ётган туфлиларга қўл чўзиб.

— Йўқ, булар тура турсин, — ­эътироз билдирди хотиним. — Лойгарчиликда дўконга чиқиб келишга яраб қолади.

— Шимлар-чи? Бирор нарса олмоқчи бўлсам, чувалашиб жонга тегяпти.

— Керак бўлади, томорқага қараганда кийяпсиз-ку, — унамади у. — Манави болалар аравачасини ташлаворамиз.

— Кейинроқ. Болт, гайка, трубаларни олиб қўяй... Кострюлкадан воз кечамиз қаҳрамонларча! Таги тешилган-а?

— Э, унга гул ўтқазамиз. Сизнинг радиоприёмнигингизни чиқариб ташлайлик. Тўрт йилдан бери бекорга жой эгаллаб ётибди.

— Йўқ, эҳтиёт қисмлари керак бўлади.

— Вентилятор-чи?

— Унинг ҳам мотори асқатади... Мана бу нима? Шолчанинг бўлагими?

— Тураверсин, эшикнинг тагига солиб қўямиз, — шолчани тортиб олди хотиним. — Шишаларингизни йўқотинг яхшиси, шарақлайвериб жонга тегди.

— Нима деяпсан?! А, бунинг турган-битгани пул-ку! Ўзингнинг банкаларингни йўқот.

— Ҳо, қишда «тузланган бодрингдан обке!» дейишга бесуяксиз-ку! Ундан кўра, манави темир-терсакларингизни чиқариб ташланг.

— Темир-терсак эмиш! Ваннанинг суви тортмай қолса, чироқ ёнмаса ёки бошқа нарса бузилса, мана шу темир-терсаклар тузатяпти! Шкафни йўқотамиз. Қачонгача беҳуда дўнқайиб туради бу?

— Олдин янгисини олиб келиб қўйинг. Мана бу занглаган болта нима қилиб ётибди? Худди биз ўтин ёрадигандай.

— Қўйиб қўй, гўшт майдалашга керак бўлади.

Каталакдай омборчамиз остин-устин бўлиб кетди. Битта одам зўрға сиғади у ерга. Шунинг учун талашиб, навбатма-навбат бош суқиб буюмларни тортқилардик. Мен катта қоғоз қутини судраб чиқдим.

— Қўйинг, — деди хотиним, — қанча нарсани саранжомлаб турибди.

— Манави латталар-чи? — сўрадим умид билан.

— Пол артаман... Симларни нима қиласиз? Ўралашмай ўлсин.

— Керак бўлади... Шляпаларни ташлаб юбориш керак, — куя илма-тешик қилган шляпани суғурдим.

— Бош кийимни ташлаб бўлмайди.

— Болаларнинг ўйинчоқлари ҳам жонга тегди-да. Шуларнинг дастидан оёқ босолмайсан.

— Энди шўрликлар ўйинчоқ ҳам ўйнамасинми?.. Чириган ром, михларни нима қиласиз?

— Балконни иккига бўламан деяпман-ку... Мана, мана шу пальто уч йилдан бери бекорга осилиб турибди.

— Ўзингиз кийган пальтони қанақа қилиб ташлайсиз? Чиқиндихонада ётишини бир кўз олдингизга келтиринг-а.

— Ҳм-м... Энг кўп жой олган бешик...

— Нима?! Бешикни ҳам ташлайдими инсон?

— Ҳа, майли, ҳаммаси тураверсин, — дея хотинимни юпатдим мен бўшашиб.

Ҳеч нарсани чиқариб бўлмагач, ўзим чиқиб кетдим. Янги йилни кутиб олиш учун ул-бул харид қилиб келишим керак.