Мустақилликдан илгари бир вилоятда таниқли журналист, ёзувчи  устозимиз яшаб ўтганди. Суҳбати дилтортар, одамохун инсон эди. Шогирдларига эътиборли, меҳрибон, ғамхўр эди.

Шаҳарда уйсизликдан  қийналиб юрган бир шогирдига каттагина ҳовлисини шундоқ текинга ҳадя қилиб юборди. Устознинг бундай саховатидан кўпчилик ҳайратланди. Ўн нафар фарзандга ота бўлган устоз фақат битта масалада армони бор эди. Тўнғич ўғли ноқобил чиқди, жиноят устига жиноят қилавериб умри қамоқхонада ўтди. Дарди ичида бўлган устоз кўп куюнди, кўп изтироб чекди. Унинг оиласидаги бу муаммодан кўпчилик хабардор эди. Таскин, далдалар кор қилмасди.

Кунларнинг бирида устоз қаламкаш ҳамкасблари, шогирдлари билан бир даврада гурунглашиб қолди. Ўша кунлар мамлакат Олий Мажлисига номзодлар  кўрсатилаётган эди. Шогирдлардан бири устозга юзланиб, шундай деди:

— Устоз, номзодингизни депутатликка кўрсатмайсизми? Обрўйингиз етарли, сизни кўпчилик қўллайди. Сайланишингизга ҳеч қандай шубҳа йўқ.

Устоз узоқ ўйланиб қолди. Сўнг чуқур хўрсиниб, жавоб қилди:

— Бундай қилишга ҳақим йўқ.

— Нега?

— Маънавий ҳақим йўқ.

— Нега энди, устоз?..

— Мабодо сайловчилар билан учрашувда биронтаси фарзандларингиз ҳақида гапириб беринг, деб сўраб қолса, нима дейман?..

Савол берган шогирд мулзам тортиб, жимиб  қолади.

Шодмон ОТАБЕК