Катта тантана куни кўп қатори мени ҳам фахрий ёрлиқ ва мукофот пулига лойиқ кўришди. Туйқус хаёлимга ярқ этиб бир фикр келди: «Афсус, онам бу кунларни кўрмади, ҳеч бўлмаса, отам кўрсин, пулни дадамга юбораман». Бу фикрни оила аъзоларим ҳам қўллаб-қувватлади.

Эртасига пулни жўнатдим. Орадан кўп ўтмай, телефон жиринглади, дадам экан.    

— Қизим, нима қилардинг пул юбориб, рўзғорингга ишлатсанг бўлмасмиди?

— Дадажон, бу мукофот пулига сиз кўпроқ ҳақлисиз. Бизни тарбиялаб, орзуларимизга йўл очиб бердингиз. Қолаверса, дуоларингиз билан эътибор топиб, униб-ўсяпмиз.

— Мен ҳамиша дуодаман, болам! Мартабанг бундан ҳам улуғ, юзинг ҳамиша ёруғ бўлсин! Раҳмат, она қизим! — деди-ю, охирида: — Бошқа бундай қилма, — дея дакки бериб қўйди.

Бирмунча вақт ўтгач, укам қўнғироқ қилди. Улар дадамни роса ясантиришибди. Дадам ошналарига олган нарсалари ҳақида тўлиб-тошиб мақтанибди.

Аслида ўша пул рўзғорга, болаларимга сарфлаётганимнинг бир томчисига тўғри келарди. Аммо ана шу арзимасгина пулдан ҳам кўнгли тоғдек кўтарилганини, ота-онанинг ҳам фарзандларининг озгина меҳр-­эътиборига ҳамиша муҳтож бўлишини тушундим.

Салима ХОЛДОРОВА