Зуҳра АШУРОВА, Ўзбекистон халқ артисти

Болалигимда кўп бадиий асарлар ўқиганман. Шеърий китобларни жуда яхши кўраман. Мактаб давримизда синфдошлар ва оила даврасида ким кўп китоб ўқиш ўйнардик. Янги асар чиққанини эшитсам, «олиб беринг», деб дадамни ҳол-жонига қўймасдим.

Бир воқеа сира ёдимдан чиқмайди. Ўшанда 9-синфда ўқирдим. Тобим қочиб, шифохонага ётиб қолдим. Ўқиш учун бир неча асарларни олгандим. Ўлмас Умарбековнинг «Одам бўлиш қийин» романини ўқишга берилиб кетганимдан вақт ўтганини ҳам, тонг отганини ҳам сезмай қолибман. Уни бир кечада ўқиб тугатдим. Эрталаб шифокор кўзимнинг қизарганини кўриб, «дарров текширтириб чиқ», деб кўз шифокорига юборди.

Ҳар қандай асар ўз ўқувчисини топишида ёзувчининг услуби ва маҳорати  жуда катта аҳамиятга эга. У китобхонни сеҳрлаб олиши, воқеаларнинг кузатувчиси эмас, иштирокчисига айлантириши лозим. Шундагина олинган таассурот ҳам, маънавий озиқ ҳам бир умрга татигулик бўлади.

Фарзанд тарбиясида ҳам китобнинг ўрни беқиёс. Қизларимнинг ҳаётда ва жамиятда ўз ўрнини топишида ундан кўп нарсаларни ўргандим. Қалбида мутолаага меҳр уйғотишга ҳаракат қилдим. Шу сабабми, ҳалигача қўлидан китоб тушмайди. Катта қизим икки фарзанднинг онаси. Болалари ухлаганда ҳам китоб ўқиб ўтиради.

Бирор яхши асарни мутолаа қилсам, албатта, қизларимга тавсия этаман. Кейин ўзаро фикр алмашиб, мулоҳазаларимизни ўртоқлашамиз. Бу асарнинг асл моҳиятини тушуниб олишимизга ҳам ёрдам беради.