Акамникига бораётганимда жиянларимга ширинлик олишни унутмайман. Мана, ҳар доимгидек кичкина жияним Феруза: «Менга нима олиб келдингиз?» деб сумкамга ёпишди.

Акам ва янгам билан кўришиб, бир пиёла чой устида суҳбатлашиб ўтирдик. Янгам паловхонтўрани тайёрлашга тушди. Катта жияним Камола эса келганимдан бери қоғоз парчаларини қирқиш, елимлаш билан банд. У оққуш ясаётган эди. Мен ҳам жиянимнинг ишини кузатиб, унга кўмаклашишга тушдим. Тўртинчи синфда ўқиётган жиянимнинг оқ варақ ва конфет қоғозларидан ясаган гул, турли ўйинчоқларини кўриб, ҳайратландим.

Феруза эса кўзларини мендан олиб қочар, лабларини буриб, қовоғини уярди. Одатда, у ширинлик олиб бормаган пайтим шундай аразларди. Бироқ бу сафар мендан нима айб ўтганини билолмадим. Гапиришга энди оғиз жуфтлаган эдим, жияним қўлидаги ҳали қоғози очилмаган ширинликни жаҳл билан берди-да, хонадан чиқиб кетди. Акам уни кўриб:

— Менинг маликамни ким хафа қилди? Нега қовоқларидан қор ёғяпти? — деб уни эркалашга тушди.

Жияним акамга қараб:

— Аммам менга китоб олиб келмабди, энди менга гапирмасин, — дея йиғлаб юборса бўладими.

Янгам ҳам Ферузани овутишга тушди. Менга қараб:

— Менинг қизим неча ҳафтадан бери дугоналарига: «Аммам менга расмлари кўп китоб олиб келади», деб мақтанади. Китоб олиб келмабсиз-да, менинг китобхон қизимга, — деди. Шундагина ўтган сафар келганимда жиянимга китоб олиб келаман, деб ваъда берганим эсимга тушди. Унга кейинги сафар албатта бир эмас, иккита китоб олиб келишга ваъда бердим. Феруза иккита китоб деганимни эшитиб, қўлимдаги ширинликни олди. У энди хурсанд эди. Мен эса айбдор одамдек, тўрт ёшли жиянимдан кўзимни олиб қочишга уринардим.

Жиянларимнинг бири янгиликка интилиб, кераксиз нарсалардан антиқа буюмлар ясаётгани, бошқасининг эса китобга бунчалик қизиқишидан хурсанд бўлдим. Шундай зукко фарзандларнинг онаси бўлган янгамга ҳавас қилдим.

Жавҳар ТУРСУНОВА