Исм ҳам халқнинг миллий-маданий қадриятларидан бири.

Ота-она фарзандига орзу-ниятларини, оилавий анъаналарни ифода этадиган, ўз даврига, замонига мос исм қўяди.

Ҳозирги ёшлар орасида менинг адашларим йўқ. Мен Иккинчи жаҳон уруши даврида, қишлоғимизнинг аксар йигитлари қатори отам ҳам ҳарбий хизматга кетган йилда туғилганман. Уруш эртароқ тугаб, отаси қайтиб келсин, деган ниятда менга Тинчлик деб исм қўйишган. 1941 – 1945 йилларда туғилганлар орасида бу исм тез-тез учраб туришининг боиси шунда.

Бир ёшга тўлмасимдан отамдан «қора хат» келган. Машъум уруш туфайли ота меҳридан бебаҳра улғайган миллионлардан бириман. Улғайдим дейману, аммо у замонларда болалар, айниқса, отасиз болаларга улғайиш осон кечмаган. Ҳамма нарса фронтга жўнатилиб, бир бурда зоғора нон топиш машаққат бўлган давр отаси борларни ҳам аямаган, албатта.

Урушдан кейинги йилларда, ҳатто, 60-йилларда ҳам ҳамманинг қорни тўқ эмас эди. Рўзғор тебратиш қийин, айниқса, биз каби боқувчисидан айрилган оилалар турмуши жуда ночор эди.

Ҳаётим ва меҳнат фаолиятимнинг катта қисми эски тузум даврига тўғри келди. Эсимни танибманки, далада меҳнат қилдим. Деҳқончиликда мен қилмаган иш ҳам, тортмаган заҳмат ҳам қолмади. Оддий кетмончиликдан хўжалик раҳбарлигигача бўлган барча ишда ишладим.

Мустақиллик даврида туғилиб ўсган ёшларимиз ўтмишда биз кўрган қийинчиликларни кўрмаган, кўрмасин ҳам илоё! Аммо Президентимиз айтганларидек, «Ким эдигу ким бўлдик?» деган ҳаётий саволни ўз-ўзимизга бериш бугунги бахтиёр кунлар, фаровон турмушнинг қадрига етмоқ учун ҳам жуда керак.

Шукрки, бугун халқимиз тинч-осойишта, тўкин-сочин ҳаёт кечирмоқда. Тараққиёт, фаровонлик фақат тинчлик-осойишталик, ҳамжиҳатлик ва тотувлик ҳукм сурган юртда барқарор бўлади. Халқимизнинг «Бир кун жанжал бўлган жойдан қирқ кун барака кўтарилади», деган ҳикмати ҳам бежиз айтилмаган.

Юртимизда тинчлик барқарор бўлгани боис ҳаётимизнинг барча жабҳасида илгари тасаввур ҳам қилиб бўлмайдиган оламшумул ўзгариш ва янгиликлар рўй бермоқда. Одамларнинг турмуш фаровонлиги ошиб, шаҳару қишлоқларимиз тобора обод ва кўркам бўлиб бормоқда. Бу янгиланишлардан фуқаро сифатида ҳуқуқ ва манфаатларим таъминланаётгани, деҳқон сифатида ерга, меҳнатга муносабат ўзгаргани мени ғоят қувонтиради. Истиқлолимизнинг дастлабки кунларидаёқ Президентимиз деҳқон ер эгаси, мулк эгаси бўлсин, шу орқали қишлоқда мулкдорлар синфини шакллантириш керак, деган вазифани қўйди ва буни ҳеч кимга озор етказмай, босқичма-босқич амалга оширди.

1993 йилда фарзандларим билан «Жонибек ота» фермер хўжалигини ташкил этиб, пахтачиликда ҳосилдорлик 23 центнер бўлган майдондан 40 центнергача хирмон кўтаришга муваффақ бўлдик. Ғаллачиликда бу кўрсаткични 39 центнердан 60 центнерга етказдик.

Ўтган йили фермер хўжалиги раҳбарлигини ўғлим Ботирга топширдим. Катта ўғлим Зокир ўзининг «Чаманзор-Зафаробод» фермер хўжалигини ташкил этиб, мустақил ишламоқда. Ота сифатида бундан қувонсам, фуқаро сифатида чексиз фахрланаман.

Меҳнатимиз самарасини, аввало, оиламиз, шу заминда меҳнат қилаётган инсонлар кўрмоқда. Давлатга пахта, ғалла сотиш шартнома режасини ортиғи билан бажариб, олаётган даромадимиз ҳисобидан замонавий уй-жой кўтардик, қўша-қўша машинали бўлдик. Ўғлим Шокир қишлоғимизда қурилган намунавий уйлардан бирини олди.

Ҳалол меҳнат, эл-юртга наф келтиришни давлатимиз муносиб қадрламоқда. Мустақиллик йилларида минглаб юртдошларимиз қатори менинг ҳам меҳнатим қадр топди. Президентимиз фармонига мувофиқ 1993 йилда ­«Ўзбекистон Республикасида хизмат кўрсатган қишлоқ хўжалик ходими» фахрий унвони, 1998 йилда «Меҳнат шуҳрати» ордени билан тақдирландим.

Буларни мақтаниш учун эмас, аксинча, юртимизда фаровон турмуш учун яратилаётган имконият ва шароитлардан мамнунлигим, деҳқонлигимдан фахрланиб айтяпман. Ахир, 25 йил аввал буларни орзу қилиб бўлармиди? Бугунгидай фаровон ҳаётни, деҳқон ўз меҳнати самарасидан тўлиқ баҳраманд бўлишини, ҳатто, тасаввур ҳам эта олмаганмиз-ку!

Ким эдигу ким бўлдик, деган саволни эшитганимда ҳар гал мана шу фикрлар хаёлимда жонланаверади.

Тинчлик БЕРДИБЕКОВ,

Жиззах вилояти

Зафаробод тумани

o:p>