Синфдош дўстим неварасини уйлантираётган экан, никоҳ кечасига таклиф қилиб кетди. Бордим.

Ана тўю, мана тўй! Келин-куёв тахтда подшо ва маликалардай одоб билан кечага файз киритиб ўтирибди. Ўртакаш йигит икки ёш шаънига гоҳ севги ҳақида шеърлар ўқиб, гоҳ эзгу тилаклар айтиб, кечани янада қизитмоқда. Бироз ўтгач, санъаткорларга гал тегди. Юрагида ўти бор ёшлар рақсга туша бошлади. Гумбур-гумбур мусиқа борган сари кучайиб, бутун тўйхона барча меҳмонлар учун бамисоли бир рақс майдонига айланди. Ён-веримдаги суҳбатдошларнинг гапи овозкучайтиргичдан чиқаётган мусиқанинг ҳаддан ташқари баландлигидан энди буткул эшитилмас, у қулоқни батанг қилувчи суронли товушга эса, қариянинг юраги дош бера олмай қолди. Асаблар торини қақшатаётган бу шовқин, юракка боксчи бамисоли машқ қопини тинимсиз гупиллатиб, муштлаб ураётгандек туюлди. Бошим айланиб, мазам қоча бошлади. Ҳеч кимга ҳеч нарса демай, ўрнимдан аста турдим-да, ташқарига чиқдим. Бироз ўзимга келгач, дўстимдан рухсат сўраб, уйга равона бўлдим...

Бундай шовқин-суронли вазият, афсуски, барча никоҳ кечаларида ҳукмрон. Ахир, санъаткорлар овозкучайтиргич қулоғини бураб, ашулани танга, юракка сингишли қилиб эшиттирса, бўлади-ку?! Лекин бир неча бор уларга бу ҳақда гапирилганда, афсуски, қулоқ солишмайди...

Эҳтимол, ўзларининг қулоғини ўзларининг ана шундай шовқини билан кар, батанг қилиб қўйишгандир...

Жаҳонгир ПИРМУҲАММЕДОВ,

Ўзбекистон журналистлари ижодий уюшмаси аъзоси